Cineville – deel 3: Une Belle Course

door niki · Gepubliceerd 3 april 2023 · Bijgewerkt 4 april 2023

Mijn vriendin B. gaf mij het beste verjaardagscadeau ever: een Cinevillepas. En nog beter, ze deed zichzelf er ook eentje cadeau. Dat betekent dat wij voorlopig 24/7 samen naar ‘de betere bioscoop’ kunnen zonder een kaartje hoeven te kopen.

Voor Let’s Roll hou ik bij welke films we bezoeken, maar ook hoe toegankelijk de filmhuizen zijn. Kun je er een beetje uit de voeten met een rollator of rolstoel?

De film

30 april: de allerlaatste kans om met onze Cineville-pas een film te bezoeken. Want met mijn extended verjaarscadeau konden we in januari, februari, maart en april onbeperkt naar de bioscoop.

Helaas moesten we de eerste drie weken van april skippen, aangezien B. door een ontsteking in haar voet in het geheel niet meer kon lopen.
De afgelopen week lukte dat weer wel, op krukken weliswaar en getaxied door onze mannen en mijn oudste zoon. Maar wat een heerlijkheid – en hilariteit, we leken wel op een Zonnebloem-trip met mijn rolllator en haar krukken – om weer in de zaal te kunnen plaatsnemen.

Voor onze ‘grande Cineville finale’ kozen we de Franse film Une Belle Course. Een schot in de roos, ik zit nu, de dag erna, nog weg te dromen.

B. noemde het na afloop een lieve film, en daar sluit ik me bij aan. Lief, ontroerend en ook geestig is de taxirit die de 92-jarige Madeleine Keller maakt, op weg naar haar laatste bestemming: het verzorgingstehuis.

Ze weet de eerst wat norse taxichauffeur compleet te ontdooien met haar ontwapenende houding en ongelooflijke levensverhaal. Uiteindelijk maken de twee een reis langs belangrijke plekken in haar leven, en word je als kijker bovendien getrakteerd op zalige Parijse beelden.

Briljant geacteerd, knap gefilmd en sterk geschreven: Une Belle Course is een vraie perle, een pareltje dat je niet mag missen.

De bioscoop

Net als op de film hadden we ons van tevoren zeer verheugd op de bioscoop. The Movies is een van de oudste theaters van Amsterdam en na een langdurige renovatie zijn de deuren sinds kort weer open.

Het moet gezegd: alles ziet er weer beeldig uit. Het tapijt, de lampjes, de rode stoelen: het is art deco op z’n allermooist. Denk: Tuschinski, maar dan in het klein. Alles is helemaal opgefrist en ziet er tiptop uit.

Alleen hebben ze tijdens de uitgebreide opknapbeurt één ding overgeslagen: de toegankelijkheid. B. en ik hadden er niet bij stilgestaan, omdat alle Amsterdamse bioscopen die we tot nu toe bezochten per rolstoel en rollator bereikbaar bleken.

Dat blijkt bij The Movies allerminst het geval. Het begint al met loodzware entreedeuren, en eenmaal binnen blijkt onze zaal (nummer 2) alleen per trapje bereikbaar. We laten ons niet uit het veld slaan en met gevaar voor eigen welzijn til ik mijn rollator zelf de treden af, terwijl B. zich er met krukken afworstelt.

Ook het (schitterende) café is voor ons na afloop niet te betreden, want: weer die trapjes. Bizar dat hier tijdens de renovatie niet scherper naar is gekeken. Ook een invalidentoilet ontbreekt. Op hun website maken ze uitgebreid excuses voor de slechte toegankelijkheid – oud gebouw, hoogteverschillen, monument et cetera – maar ik kan me niet voorstellen dat er geen enkele oplossing voorhanden was. Rialto is het bewijs dat je ook een ouder pand toegankelijk(er) kunt maken.

Gelukkig was er een medewerker die mijn rollator na afloop de trap optilde. Heel lief, net als de film – die overigens ook in beter toegankelijke bioscopen zoals De Filmhallen draait.

Ook een Cinevillepas? Hier bestel je er eentje, of twee.