Cineville – deel 1: Rodeo
Mijn vriendin B. gaf mij het beste het beste verjaardagscadeau ever: een Cinevillepas. En nog beter: ze deed zichzelf er ook eentje cadeau. Dat betekent dat wij de komende drie maanden 24/7 samen naar ‘de betere bioscoop’ kunnen zonder een kaartje hoeven te kopen.
Voor Let’s Roll hou ik bij welke films we bezoeken, maar ook hoe toegankelijk de filmhuizen zijn. Kun je er een beetje uit de voeten met een rollator of rolstoel?
De film
Ik heb helemaal niks met motorrijden. Behoorlijk knap dus dat een film met als onderwerp ‘motorclubs’, ‘bendes’ en ‘illegale straatraces’ mij zo wist in te pakken. Want dat gebeurde toen ik Rodeo keek. Ik was van begin tot eind ademloos aan het scherm geplakt. Motorrijden blijkt in deze totaal Franse film – veel roken, veel getormenteerde blikken – een perfecte manier om te ontsnappen aan een troosteloos bestaan in een banlieue.
De hoofdrolspeelster Julie Ledru is van het type cool dat ik zelf zou willen zijn. Tegelijkertijd zou ik nooit met haar willen ruilen. De claustrofobie druipt er in alle vormen vanaf. Motorrijden blijkt haar uitweg, op naar de ultieme vrijheid.
Een indrukwekkende film – wat wordt versterkt door het feit dat de hele cast uit de biker-wereld komt en hiervoor nog nooit geacteerd heeft. Woest authentiek, dat is het resultaat.
De bioscoop
Op naar Rialto, wat mij betreft alleen al vanwege de typografie op de gevel een van de mooiste filmhuizen van Amsterdam. De drempel bij binnenkomst is hoog. Gelukkig heb ik B. om de deur open te houden, en is mijn rollator lichtgewicht en til ik die dus makkelijk zelf naar binnen.
Onze film draait boven. Er blijkt een lift te zijn, maar als we daaruit stappen, zie ik de steile trap waarvoor ze me bij de kassa al hadden gewaarschuwd. Even overweeg ik stoer te doen en ‘m gewoon te nemen, maar B. verbiedt het me. Ze meldt terecht dat ik daar achteraf spijt – want dagenlang last – van zou krijgen.
Vrijwel meteen staat er een medewerker klaar om ons te helpen. De twee vrouwen achter ons laten we maar voor, want als de traplift eenmaal is uitgeklapt, kun je de trap niet meer normaal betreden. B. brengt mijn ingeklapte rollator boven en daarna wordt het gevaarte voor me gereedgemaakt. Stoel erop, hendel overhalen en gaan. Ik vind het behoorlijk spannend, maar dat blijkt nergens voor nodig.
In de zaal wordt mijn rollator onderaan de zaal voorin gezet. Anders zou-ie de loop belemmeren, en dat mag vanwege brandveiligheid terecht niet. Ik vind het altijd enigszins ongemakkelijk, met dat ding zo ver uit de buurt, maar weet ook dat B. ‘m zo voor me ophaalt.
Als de film is afgelopen, komt er direct weer een personeelslid naar ons toe om te helpen met de traplift. Heel fijn. Eerlijk is eerlijk: het is geen superhandige onderneming, maar het is het allemaal waard. Rialto zit in een oud pand en ik vind dat ze op een praktische en elegante manier voor een goede toegankelijkheid hebben gezorgd.
A bientôt, Rialto!
Ook een Cinevillepas? Hier bestel je er eentje, of twee.
