Mijn handicap is een dealbreaker

Dinsdagmiddag om half vijf word ik gebeld door een onbekend nummer. Ik neem op en hoor aan de toon waarop de vrouw vraagt: “Komt het uit dat ik bel?” dat het om een potentiële opdracht gaat. Altijd interessant voor mij als zzp’er. Nadat ik heb bevestigd dat het schikt, brandt ze los. Ze wil een huis-aan-huisblad maken ter promotie van een woonzorgcentrum in een dorp vlakbij Utrecht. Of ik de teksten daarvoor kan verzorgen?

Ik leg uit dat ze daarvoor aan het goede adres is: ik ben een bladenmaker met tientallen jaren ervaring en ook met de zorg heb ik affini… ze onderbreekt me en vraagt me of we kunnen afspreken. Op mijn antwoord dat ik dat graag wil, maar dan wel het liefst in mijn woonplaats Amsterdam of per zoom-meeting omdat ik minder mobiel ben en een rollator heb, valt ze even stil. Dan vraagt ze onomwonden: “Is die rollator tijdelijk of structureel?” Mijn chronische handicap blijkt een dealbreaker. “Dan houdt het op” zegt ze, want ze wil ook graag dat ik mensen op locatie interview. Ik sputter nog dat ik gewend ben mensen telefonisch of via een videocall te interviewen. En voeg toe dat dat ook veel efficiënter is, zeker omdat ze het blaadje het liefst binnen twee weken op de dorpse deurmatten wil hebben. Maar ze is niet te vermurwen. Ze vraagt of ik niemand anders weet en tot mijn eigen verbazing noem ik nog een naam ook.

Pas als we vlak daarna ophangen, komt de verbijstering. Ben ik hier nou net gewoon keihard gediscrimineerd? Dat is me sinds het begin van mijn zzp-carrière nog nooit overkomen. Ik heb mijn werk altijd zo ingericht dat mijn beperking nul invloed heeft op het gewenste resultaat. Zo werk ik meestal vanuit huis, waardoor het mobiliteitsprobleem is opgelost.

Opdrachtgevers denken ook altijd met mij mee. Is een klus verder weg, dan rijd ik vaak met iemand mee en op locatie wordt er aangepast wat nodig is. Ooit werd er zelfs een rollatorhelling voor mij aangelegd zodat de trap geen belemmering vormde en ik zo mijn werkkamer kon inrollen (chapeau Tumble ’N Dry!).

Dat notabene de directrice van een woonzorgcentrum mij afwijst op mijn handicap, maakt me misselijk. Ze benadert mij om mijn professionele kwaliteiten, mijn rollator zou hier geen enkele rol in mogen spelen. Ze handelt zelfs illegaal, getuige de Nederlandse grondwet. Reminder:

Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Ik neem me voor me nooit meer zo te laten afschepen. Moet ik nog wel even werken aan die andere beperking van me: een op zeer onhandige momenten opspelend gebrek aan assertiviteit.